ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑΣ "JACK & JILL"

Ο Jack είναι ένας επιτυχημένος διαφημιστής και καθωσπρέπει οικογενειάρχης από το Λος Άντζελες, ο οποίος δέχεται μια απροσδόκητη επίσκεψη από την Jill, τη γεροντοκόρη, δίδυμη αδερφή του, με αφορμή την Ημέρα των Ευχαριστιών. Κι ενώ ο Jack προσπαθεί να συμβιβαστεί με την ιδέα της προσωρινής συγκατοίκησής τους, πολύ σύντομα βρίσκεται αντιμέτωπος με δύο αναπάντεχες καταστάσεις: από τη μία η Jill δε δείχνει την παραμικρή διάθεση να του αδειάσει τη γωνιά και από την άλλη, στα καλά καθούμενα, ο διάσημος ηθοποιός Αλ Πατσίνο, τον οποίο ο Jack προσπαθεί να πείσει να γυρίσει ένα διαφημιστικό για λογαριασμό των Dunkin Donuts, την ερωτεύεται κεραυνοβόλα...

Θεωρητικά, θα έπρεπε να ξεκινήσω από το σενάριο, τη σκηνοθεσία και τους πρωταγωνιστές. Ωστόσο, εκείνο που μου προξένησε τη μεγαλύτερη εντύπωση, ήταν η συμμετοχή του Pacino: ακούγοντας το όνομα ενός τόσο μεγάλου βεληνεκούς ηθοποιού, σίγουρα οι προσδοκίες σου πολλαπλασιάζονται και περιμένεις ένα αν μη τι άλλο, καλύτερο αποτέλεσμα. Όμως, παρακολουθώντας το "Jack&Jill", δεν ξέρεις με ποιόν να τα... πρωτοβάλεις. Να κράξεις τον Dugan για την...έμπνευσή του, τον Sandler που απογοητεύει υποκριτικά για ακόμα μία φορά τόσο σαν αρσενικό όσο και σαν... θηλυκό, την άκρως παρερμηνευμένη έννοια που δίνεται στον όρο κωμωδία;

Ας τα πάρουμε όλα με τη σειρά. Μετά τις ταινίες "Just Go With It" (2011) & "The Grown-Ups" (2010), o Dennis Dugan επιστρέφει για να μας δώσει το τελειωτικό χτύπημα και φέρνει στη μεγάλη οθόνη μία εντελώς κακόγουστη κωμωδία με ανυπόφορο χιούμορ και διόλου αστείες καταστάσεις και διαλόγους. Επίσης, φέρνει και πάλι μαζί του τον Adam Sandler στο ρόλο του Jack αλλά και της δίδυμης αδερφής του. Αδύναμος και ελλειπής ο Sandler, κάνει ξεκάθαρο πως για να υποδυθείς έναν διπλό ρόλο και μάλιστα τόσο ιδιόμορφο, χρειάζεσαι το κάτι παραπάνω. Σε αυτόν, βλέπουμε να απουσιάζει εντελώς το μιμητικό εύρος που θα μπορούσε να τον μεταμορφώσει σε κάτι διαφορετικό από αυτό που στην πραγματικότητα είναι: ένας μέτριος ηθοποιός δηλαδή, με κάποιες - όπως αυτή - κακές κινηματογραφικές επιλογές στο ενεργητικό του.

Ακόμα και αν ως Jack, αντέχεται και γίνεται αποδεκτός από το κοινό, ως Jill είναι πραγματικά μια τραγωδία! Βάψιμο, φουστάνια, υπερβολικά επιτηδευμένη θηλυπρεπής προφορά κι όμως καμία στιγμή δεν καταφέρνει να σε "πείσει" ότι δεν είναι ο Sandler σε μια αποτυχημένη μεταμόρφωση - για να μην πω "παραμόρφωση"!

Η Katie Holmes, συμπαθητική μεν, αδιάφορη και υποτονική δε. Ουδέν σχόλιο. Όσο για τον μικρό (Rohan Chand) που ό,τι βρίσκει μπροστά του, το κολλάει με ταινία πάνω στο σώμα του, "σπάσιμο νεύρων", ο επιεικέστερος όρος που θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω! Επίσης, κάποια στιγμή, βλέπουμε για λίγο και τον Johnny Depp, χωρίς κανέναν προφανή ή μη λόγο...

Τελειώνοντας με τα του cast, ο Al Pacino ήταν ο μόνος που ειλικρινά με στεναχώρησε. Με τον πιο γελοίο ρόλο της καριέρας του, επέτρεψε στο μεγάλο όνομά του, να είναι 2 φορές υποψήφιο στα βραβεία των χειρότερων ταινιών της χρονιάς αλλά και να σχολιάζεται αρνητικά από το σινεφίλ κοινό για την άστοχη και φθηνή επιλογή του. Από έναν καταξιωμένο ηθοποιό που έχει τη μαγική ικανότητα να απογειώνει όποιον ρόλο και αν του έχει ανατεθεί, έχεις άλλες απαιτήσεις...Κρίμα...

Συμπερασματικά, η ταινία "Jack&Jill" δικαίως συναντάται ως υποψήφια ΚΑΙ στις 10 κατηγορίες για τα φετινά "ΧΡΥΣΑ ΒΑΤΟΜΟΥΡΑ", προκαλώντας σε όσους την έχουν δει ένα feeling μετάνοιας για τον χρόνο που έχασαν. Ας ελπίσουμε να τα σαρώσει όλα για να υπάρχει και ένας λόγος να θυμάσαι μια παρωδία (και όχι κωμωδία) σαν αυτήν!!!


"Να τη δω ή όχι": Ο Χ Ι . -

Βαθμολογία: 02/10 (Κι αυτό, σεβόμενη τα τόσα χρόνια καριέρας του Pacino)


Εύα Κυρογλάνη