O Roman Polanski, μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το βραβευμένο με Τόνυ, θεατρικό έργο "The God of Carnage", της Yasmina Reza με την οποία συνεργάζεται και στη συγγραφή του σεναρίου. Η ταινία είναι γυρισμένη σε πραγματικό χρόνο, εξ΄ολοκλήρου μέσα σε ένα σπίτι στο Μπρούκλιν, με τους τέσσερις γονείς να προσπαθούν να επιλύσουν τις διαφορές των παιδιών τους, καταλήγοντας όμως σε έντονες διαφωνίες και καυγάδες μεταξύ τους.
Προτού καλά καλά ολοκληρωθούν οι τίτλοι αρχής βλέπουμε τη σκηνή της "σύγκρουσης" των δύο παιδιών και η επόμενη μας οδηγεί κατευθείαν στο σπίτι των Michael & Penelope Londstreet (John C. Reilly & Jodie Foster) με τους προσκεκλημένους τους, Alan & Nancy Cowan (Christoph Waltz & Kate Winslet). Οι πρώτοι, διεκδικούν το δίκιο τους για τον τραυματισμό του γιού τους ενώ οι δεύτεροι προσπαθούν να δικαιολογηθούν. Κάπως έτσι ξεκινάει το όλο story. Στη συνέχεια όμως, παρατηρούμε τους χαρακτήρες να βγάζουν σταδιακά τις μάσκες τους, αποκαλύπτοντας τον πραγματικό τους εαυτό. Η πολιτισμένη συνάντηση των τεσσάρων καλλιεργημένων ανθρώπων δεν αργεί να μετατραπεί σε ξεκατίνιασμα, με τους μεν να προσβάλλουν τους δε και τη ψυχραιμία και τη σοβαροφάνεια να δίνουν τη θέση τους στο θυμό, τα νεύρα και τον παλιμπαιδισμό. Η προσπάθεια όλων να τηρήσουν τα προσχήματα και να γίνουν συμπαθείς ο ένας στον άλλον, κάνει φτερά όταν μοναδικός, πλέον, στόχος του καθενός γίνεται το πώς θα μπορέσει να υποστηρίξει τον εαυτό του και να κατηγορήσει τον διπλανό του. Σύντομα, βλέπουμε τα ανδρόγυνα να λογομαχούν μεταξύ τους, αλλά και τις δύο γυναίκες να τάσσονται ενάντια στους άνδρες τους και τούμπαλιν.
Στο άκουσμα του ονόματος του δημιουργού αλλά και των ηθοποιών, περιμένεις σίγουρα κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που τελικά βλέπεις. Το έργο είναι σε γενικές γραμμές φλατ, χωρίς καμία δυνατή στιγμή αγωνίας ή συγκίνησης. Ανιαρή και βαρετή εξέλιξη, δίχως κατάληξη. Ναι μεν, προσπαθεί να σου περάσει κάποια κοινωνικά μηνύματα, ωστόσο γίνεται με λανθασμένη προσέγγιση για αυτό και τελικά αποτυγχάνει. Στα 79 λεπτά διάρκειας, βλέπεις τους χαρακτήρες να ξετυλίγουν μία πλευρά της προσωπικότητάς τους, εντελώς διαφορετική από αυτήν που αρχικά μας δίνουν. Ξεφεύγουν και παρεκτρέπονται, ο καθένας με τον δικό του τρόπο.
Στα συν της ταινίας, είναι οι γρήγοροι διάλογοι και ορισμένες έξυπνες ατάκες, τα ξεσπάσματα τόσο της Winslet όσο και της Foster - οι οποίες είναι αδιαμφισβήτητα δύο από τις καλύτερες ηθοποιούς του Χόλιγουντ και ξέρουν να υποστηρίζουν ακόμα και τον "μικρότερο" ρόλο που θα τους δοθεί - η φυσικότητα του Reilly ("We need to talk about Kevin") που θεωρητικά είναι ο μοναδικός που λόγω χαρακτήρα και συμπεριφοράς, σε κερδίζει εξ' αρχής. Όσο για τον Waltz ("Water for Elephants"), δεν κατάλαβα γιατί θα έπρεπε να γελάσω στις επανειλημμένες στιγμές που διακόπτει την κουβέντα για να μιλήσει στο κινητό του! Περισσότερο σπάσιμο νεύρων θα το χαρακτήριζα, παρά αστείο. Αδιάφορη υποκριτική, μέχρι τέλους.
Συμπερασματικά, η ταινία συγκεντρώνει πάρα πολλά πλην και αυτό το καταλαβαίνει κανείς από τα πρώτα κιόλας λεπτά. Δεν υπάρχει αυτό το "κάτι" που θα σε κρατήσει, που θα σε κάνει να περιμένεις τις επόμενες σκηνές. Και αυτό γιατί πολύ απλά είναι ολόκληρη ΜΙΑ και μόνο σκηνή: ένα μονότονο σαλόνι στους τέσσερις τοίχους του οποίου τελικά, μόνο τη διαμάχη των παιδιών τους δεν προσπαθούν να λύσουν, καταδεικνύοντας έτσι πως μεγαλύτερο πρόβλημα από τα πιτσιρίκια (που στο τέλος, μου φάνηκε ότι τα βρίσκουν) έχουν οι ίδιοι! Όμως, ο τρόπος που μας το σερβίρει ο Polanski, είναι ελλιπής και ασήμαντος. Και ας με συγχωρήσουν οι fans του, αλλά αν πρωταγωνίστριες δεν ήταν η Winslet και η Foster και αν στη θέση του ονόματος του ήταν κάποιο άλλο, λιγότερο δημοφιλές και πετυχημένο, εύκολα θα μπορούσε να την κατατάξει κανείς στις πιο αδιάφορες ταινίες των τελευταίων χρόνων! Αυτό με οδηγεί στην άποψη ότι πολλές φορές, δεν "πουλάμε" μια καλή ταινία με σπουδαία παραγωγή, πλοκή, σενάριο αλλά μόνο και μόνο, ΦΙΡΜΕΣ! Και είναι λυπηρό.
Nα την δω ή όχι: Όχι, είναι χάσιμο χρόνου, πραγματικά!
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 4,5 / 10
Εύα Κυρογλάνη
Δημοσίευση σχολίου