Αν σταθούμε αποκλειστικά στο θέμα, θα λέγαμε ότι πρόκειται για μία τετριμμένη υπόθεση, για ένα σενάριο που έχει ξανα ειπωθεί. Ωστόσο, η ταινία του Dobkin, επιτελεί άψογα το ρόλο της γιατί σκοπός της δεν είναι να προβληματίσει ή να πρωτοτυπήσει αλλά να προκαλέσει άφθονο γέλιο, να διασκεδάσει το σινεφίλ κοινό και αυτό το πετυχαίνει και με το παραπάνω.
Ο Bateman είναι καταπληκτικός, γεννημένος ηθοποιός και αυτό μιλάει πάνω του. Όπως και στα "Αφεντικά για Σκότωμα", έτσι και εδώ, δεν είναι μόνο τα λόγια του που τον καθιστούν συμπαθή αλλά το ύφος, οι κινήσεις, ο τρόπος του, υποστηρίζουν στο 100% τον ήρωα που υποδύεται. Ο Reynolds είναι επίσης καλός αλλά χωρίς να έχει τη δική του"στιγμή" στο έργο. Συνδυαστικά όμως, είναι αμφότεροι αστείοι και διασκεδαστικοί και μας αρέσουν πολύ. Επιπλέον, οι δύο γυναίκες ηθοποιοί, Mann και Wilde αποτελούν ιδανικές επιλογές για τους συγκεκριμένους ρόλους.
Η πρώτη όμορφη και γλυκιά σύζυγος του Bateman ενώ η δεύτερη, εκθαμβωτική συνεργάτης του που καταφέρνει να σαγηνεύσει τελικά τον Reynolds και στην δική του ζωή. Με λίγα λόγια, η ταινία έχει πολύ δυνατές στιγμές, κάποιες άλλες είναι λίγο πιο ατυχείς όμως στη βάση της, είναι καλοφτιαγμένη. Τέλος, περνάει και ένα δικό της μήνυμα: ουκ επιθυμήσεις τη ζωή του πλησίον σου, αγνοώντας τους κινδύνους και τα προβλήματα που μπορεί αυτή να κρύβει. Και τώρα που πλησιάζουν και οι γιορτές, προσοχή στις ευχές γιατί και οι...ουρανοί έχουν αυτιά!
"Να τη δω ή όχι;" : Σαφώς, το γέλιο λείπει από τις ζωές μας.
Εύα Κυρογλάνη
Δημοσίευση σχολίου