ΧΥΜΑ ΚΑΙ....ΤΣΟΥΒΕΛΑΤΑ-ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΕΛΕΥΘΕΡΗ....

Σαββατόβραδο στα μπουζούκια..Χαμός.Λουλούδια χωρίς απόδειξη παντού...Μπουκάλια επίσης..Καπνός για όλους.Ξανθιές ημίαιμες με τατουαζ στην πλάτη και τιγρέ μπότες..Οι άντρες με ξυρισμένο στήθος και χέρια χορεύουν βαριά ζειμπέκικα πηδώντας σαν αγριοκάτσικα...Γυναίκες σε τραπέζια με κολλημένες χαρτοπετσέτες στα ποδάρια λικνιζόμενες στις ανατολίτικες εζελοφερμένες ιαχές λαικού βάρδου ο οποίος βρυχάται συνεπικουρούμενος απο γραμμάρια κόκας στα ούλα του...Ο μέτρ του καταστήματος με ρολόι τοίχου στο χέρι σε χαιρετάει λες και είσαι φίλος του απο το δημοτικό η το στρατό...Δίπλα μου ένας τσιφτετέλληνας με το αμόρε πετάει λουλούδια με στύλ Δημήτρη Διαμαντίδη στις ελέυθερες βολές..Η γκόμενα χαίρεται και αποθανατίζει τη στιγμή προκειμένου να την ανεβάσει στο facebook για να σκάσουν οι φίλες της,να έτσι να τους γίνει το μαλλί απο τη ζήλεια...Πίσω μου μελαχρινή μοντέλα ηλιοκαμμένη το χειμώνα απο 12 σολάριουμ με ψεύτικα μαλλιά,ψέυτικο στήθος,ψεύτικα μάτια,νύχια ,μαλλιά αναρωτιέται που πήγαν οι αληθινοί άντρες...

Την ίδια ώρα σε τεκτονικού τύπου στρογγυλόμορφα τραπέζια αποφασίζεται το μέλλον των ελλήνων κυνικά και απροκάλυπτα.Εκεί όπου στήνεται το πραγματικό γλέντι κερδοσκοπίας με την οικονομία πόρνη,χορεύτρια πολυτελείας στις επιταγές των αφεντάδων.ΜΕ τον συνδικάλισμο χορευτή μεθυσμένου ζειμπέκικου σε αναμφίβολα βήματα...Με τον πατριωτισμό λαική πίστα βρώμικων μισανθρώπων που πατούν πάνω της και ψηφοθηρούν.Με τον ωχαδερφισμό δυνατά ζαλισμένα φώτα που τυφλώνουν τη δημοκρατία και τους λειτουργούς της..Με τη διαφθορά λουλούδια απο το πάτωμα σε πανέρι ανεργίας...Με την ύφεση δυνατό ποτό προερχόμενο απο παράνομο αποστακτήριο καθιστωντας τους νεοέλληνες περισσότερο δυσθυμικούς και κατθλιπτικούς απ όσο κατάντησαν...
θα αντιτάξει κάποιος εσύ ο γράφων δεν έχεις πάει στα μπουζούκια?Φυσικά,θα απαντήσω και θα παραθέσω μία προσωπική ιστορία..Χόρεψε τις προάλλες μια ηλικιωμένη κυρία ένα ζειμπέκικο καταπληκτικό τη ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑ


Στίχοι: Τάσος Λειβαδίτης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Γρηγόρης Μπιθικώτσης

Μ' αίμα χτισμένο, κάθε πέτρα και καημός
κάθε καρφί του πίκρα και λυγμός
Μα όταν γυρίζαμε το βράδυ απ' τη δουλειά
εγώ και εκείνη όνειρα, φιλιά

Το 'δερνε αγέρας κι η βροχή
μα ήταν λιμάνι κι αγκαλιά και γλυκιά απαντοχή
Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε ψυχή.

Πάρ' το στεφάνι μας, πάρ' το γεράνι μας
στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή
Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου
εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί

Ένα κρεβάτι και μια κούνια στη γωνιά
στην τρύπια στέγη του άστρα και πουλιά
Κάθε του πόρτα ιδρώτας κι αναστεναγμός
κάθε παράθυρό του κι ουρανός

Κι΄ όταν ερχόταν η βραδιά
μες στο στενό σοκάκι ξεφαντώναν τα παιδιά
Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε καρδιά

Πάρ' το στεφάνι μας, πάρ' το γεράνι μας
στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή
Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου
εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί....

Στο τέλος έκλαψε και την ρώτησα με όλο το θάρρος κλαίτε για τα χρόνια που έφυγαν??Και μου απαντάει αφοπλιστικά "Για σένα κλαίω"...Για μένα γιατι την ρώτησα?..."Γιατί σας υποδούλωσαν,σας σκλάβωσαν και δεν θα χετε να φάτε μου είπε..Εγώ μου λέει είμαι λεβέντισσα και χορεύω γιατι ξέρω πότε πρέπει να χορέψω..Πίνω γιατι ξέρω πότε να πιω,τραγουδάω γιατί ξέρω πότε ευφραίνεται η ψυχή μου..Είμαι η Ελλάδα και θα είμαι για πάντα ελεύθερη...

Αλεξανδρος Τσουβελας
Παραγωγός Sentrafm 103.3